Verhaal

Groningen op weg naar inclusieve stad

Het was ongeveer 2012 dat ik voor het eerst het woord ‘Inclusieve samenleving’ hoorde. Inclusie is het tegenovergestelde van uitsluiting en segregatie; groepen mensen die niet mee kunnen doen en  groepen mensen die niet mengen met de meerderheid.

Even kort door de bocht: Iedereen gelijke ronden gelijke kansen.

Dat onze Nederlandse samenleving daar nog aan mag werken, kunnen we allemaal zien:

Er zijn veel jongeren die net als leeftijdsgenoten zouden genieten van een dagje Amsterdam, samen kleren kopen en met de smartphone WhatsAppen met leeftijdsgenoten. Er zijn veel mensen die graag collega’s zouden hebben of zomaar mensen ontmoeten in de stad. De gemiddelde hobby, waarmee je samen plezier hebt, lijkt voor velen nog onbereikbaar. Dan nog zijn er veel groepen die niet makkelijk in contact komen buiten hun groep, gehandicaptensport in dezelfde bus als naar de gehandicaptenschool, asielzoekers koffiemiddagen naast asielzoekersvoetbal, met een uitkering samen op een industrieterrein naar de Voedselbank, kledingbank, uitkeringskapper en de goedkoopste Stadjerspasclub. De tennisclub zien we vlakbij de wijk met koopwoningen.

Inclusie in een maatschappij is wanneer de meerderheid zich steeds weet aan te passen aan de minderheid, die minderheid weer wordt opgenomen in die meerderheid en zich hierbij in kan voegen.

In scholen zien we mondjesmaat de afspiegeling van een wijk. Hiervoor zullen scholen steeds meer creatieve oplossingen vinden om iedereen uit een wijk te ondersteunen en met elkaar weten te spelen. Inclusieve scholen zullen constant zoeken hoe ze hun leerlingen allemaal op hun eigen wijze kunnen ondersteunen in de weg die de leerling nodig heeft.

In een inclusieve maatschappij zou iedereen toegang hebben tot de winkelstraat om boodschappen te doen en samen kleren kopen en een kop koffie te drinken, samen naar de sportvereniging.

Tijdens het festival ‘Let’s Gro’ 2016 vertelde Burgemeester Den Oudsten dat hij Groningen graag inclusief wil zien. Ik was helemaal enthousiast. Ik ben nog steeds benieuwd wat dat voor hem betekent. Op 27 maart werd ik meegevraagd door Kris. Ik kwam in een groep mensen die allemaal vanuit verschillende beroepen en/of studies waren uitgenodigd. Van ambtenaar infrastructuur tot aan wijkopbouwwerker. We mochten even meekijken met de gemeente hoe we wijkbewoners goed kunnen betrekken in beslissingen over hun wijk. Ik was blij verrast dat er vanuit zoveel verschillende invalshoeken al meegedacht wordt om te werken aan een inclusieve samenleving.

Dat is ook waar datisgroningen.com voor staat. In maart werd in NPO-programma Radar de uitslag van ‘Meest toegankelijke gemeente van Nederland 2018’ uitgereikt. Zullen we met Groningen gaan werken om eind 2019 deze titel binnen te halen? Ik ga d’r voor. Ik hoop jij ook.