Verhaal

Op jezelf gaanwonen met een beperking

Uit huis gaan is voor iedereen een spannende stap. Als je zoals ik een lichamelijke beperking hebt, is deze uitdaging nog net wat groter. Maar het is zeker mogelijk! Op dit moment woon ik alweer een langere tijd op mezelf. In deze column vertel ik hoe dat in zijn werk ging.

Een belangrijk doel voor de toekomst

Al vanaf dat ik jong was, vond ik het belangrijk om in de toekomst zelfstandig op mezelf te wonen. Als tiener durfde ik echter niet zo vaak over dit doel na te denken. Want hoe realistisch was dit? Ik had geen flauw idee. Als kind en tiener heb ik altijd hulp nodig gehad bij dagelijkse taken, zoals aankleden, naar bed gaan en douchen. Mijn kamer opruimen en de was doen kreeg ik gedaan met de hulp van mijn ouders. Ik kon me niet voorstellen hoe ik dat in m’n eentje voor elkaar zou kunnen krijgen.

Mijn persoonlijk record verbreken

Op mijn achttiende kreeg ik de mogelijkheid om in een appartement te gaan wonen. Hierdoor werd het plan om op mezelf te gaan wonen ineens een stuk concreter. Ik ben aan de slag gegaan met het vergroten van mijn zelfstandigheid. Elke ochtend probeerde ik zelf mijn kleding aan te trekken. In het begin deed ik hier ruim drie kwartier over. Ik ga niet snel een uitdaging uit de weg, dus probeerde ik telkens mijn persoonlijke record te verbeteren. Toen het mij lukte om binnen 25 minuten aangekleed te zijn, was ik best trots om mijzelf. Ondertussen hielp ik mijn ouders ook meer mee in het huishouden, want dit moest ik toch echt zelf gaan doen. Zelf een maaltijd bereiden ging niet altijd zonder slag of stoot. Meer dan eens zat ik opgescheept met een pan met verkoold eten.

Een gewone bezigheid voelt als bijzondere prestatie

Op een gegeven moment was het zover, ik ging verhuizen. Mijn instelling was dat ik vanzelf wel zou zien in hoeverre ik mijzelf zou kunnen redden. Mijn ouders wonen op loopafstand, dus ik wist dat er altijd hulp in de buurt was wanneer dit nodig zou zijn. Daarnaast woon ik samen met een vriendin, die mij waar nodig met hand en spandiensten kan ondersteunen. Geleidelijk heb ik ontdekt wat ik allemaal zelf kon. De eerste keer dat het me lukte zelfstandig te douchen  voelde als een overwinning. Net als toen ik voor het eerst voor mezelf gekookt had. Wat voor iemand zonder beperking een hele gewone bezigheid zou zijn voelde  voor mij als een bijzondere prestatie

Met aanpassingen en hulpmiddelen kom ik een heel eind

Ik woon nu al ruim zes jaar met veel plezier in mijn appartement. Mijn weg naar zelfstandig wonen is een nog altijd doorgaande zoektocht. Gelukkig wordt dit een stuk gemakkelijker door verschillende aanpassingen die binnen het appartement zijn gemaakt. Zo is mijn keukenblad lager, zodat ik hier met mijn rolstoel onder kan. Daarnaast hangen er beugels in de douche en in het toilet. Hierdoor kan ik staan in situaties waarin dit nodig is. Ook mijn balkon is aangepast op de rolstoel. Oorspronkelijk was er een hoogteverschil met het appartement waardoor ik er moeilijk op kon komen. Nu is de vloer van het balkon opgehoogd en kan ik ook in mijn rolstoel genieten van de zon.

Naast deze aanpassingen heb ik ook geleerd dat simpele hulpmiddelen van grote invloed kunnen zijn op de zelfstandigheid. Ik gebruik een paar simpele hulpmiddelen die mijn zelfstandigheid waarborgen.Ik heb een beperkte motoriek in mijn handen maar met een  speciale opener krijg ik potjes zelf open en voor het vastmaken van knopen heb ik een knopenhaak. Deze hulpmiddelen zorgen ervoor dat ik minder tijd en energie kwijt ben aan deze dagelijkse bezigheden.

Creativiteit en doorzettingsvermogen zijn the key

Sinds ik op mezelf woon, heb ik geleerd dat er vaak meer mogelijk is dan ik in eerste instantie dacht. Soms vraagt een situatie om wat meer creativiteit, maar er is heel vaak wel een oplossing te bedenken. Ook heeft het mij laten zien dat doorzettingsvermogen je ver kan brengen. Al geef ik eerlijk toe: koken is nog steeds niet mijn grootste talent. Maar gelukkig kan je altijd nog thuis eten laten bezorgen.