Verhaal

NS trein in Groningen

Ik doe mijn ogen open en schrik. ‘Shit’. Heb ik alweer mijn wekker afgezet om lekker door te slapen. Typisch weer.
Snel poets ik mijn tanden en kleed ik me om. Ik fiets naar het station om mijn trein nog nèt te halen.
Ik erger me aan het haasten. Ik erger me aan het weer. Ik erger me aan de auto’s. Ik erger me aan de mensen. Kortom, ik erger me aan alles.
Met gefronste wenkbrauwen kijk ik uit het raam van de trein.
Dan opeens gaat er een ringtone af. Je weet wel. Die oude Nokia mobiel. Heel irritant, want nu erger ik me ook nog aan de man die links van mij zit.
De man neemt zijn telefoon op. Het enige wat hij zegt is ‘oké.’
Ik ga verder met kijken uit het raam en staar diep in gedachten naar de weilanden.
Deze concentratie wordt verstoord als de man opeens heel hard begint te snikken. Ik kijk naar hem en zie dat hij helemaal trilt en van slag is.
Ik wil me ermee bemoeien en naast hem gaan zitten, maar weet dat ik dit beter niet kan doen.
Ik graai in mijn tas en haal er een pakje kleenex uit. Ik loop naar de man toe en geef hem het pakje. Hij kijkt me aan en neemt het aan. Verder zeggen we niks tegen elkaar.
Terwijl ik de trein uit loop herinner ik me weer dat we allemaal worstelen met iets en onze mindere dagen hebben. Wees eens lief tegen mekaar. ♥