Reportage

Lullen met Lara afl. 3 – Miranda

Sinds een jaar heb ik een nieuwe kapper. Nou is dat op zich niet heel bijzonder, maar mijn kapper is dat wel. Al vanaf mijn eerste knipbeurt wist ik dat ik de vrouw die heel precies mijn haar inspecteerde, een bijzondere vrouw was. Ons gesprek werd al snel een soort diepte-interview en voor het eerst in mijn leven dacht ik: ik heb iemand gevonden die net zo moeilijk denkt als ik. Dat klinkt misschien wat onaardig, maar voor een extreem moeilijke denker zoals ik, was dit een verademing. Al snel begonnen onze verhalen met de zin: “Heb jij dan ook..?” en moest ik me inhouden om niet de hele tijd hevig instemmend te knikken. Dat is namelijk niet handig als je geknipt wordt. Thuis deed ik uitgebreid verslag van mijn fantastische knipbeurt en kwam ik erachter dat ik de naam van mijn nieuwe kapper (want dat zou ze blijven, dat was meteen duidelijk) helemaal niet wist.

Inmiddels weet ik dat wel. Miranda heet ze. Ze heeft me al verschillende keren geknipt. Ik durf zelfs te zeggen dat Miranda inmiddels meer is dan alleen mijn kapper. Vanavond hadden we onze eerste afspraak buiten de kapsalon. “Vraag het nou maar gewoon,” had haar vriend een tijdje terug gezegd, en met deze bemoedigende woorden vroeg Miranda of ik zin had om een keer samen wat te drinken. Ik vertelde dat mijn vriend precies hetzelfde zei toen ik aan hem vroeg of het raar zou zijn om Miranda eens uit te nodigen. Opgelucht en blij sloegen we elkaars contactgegevens op en maakten we een afspraak voor onze eerste date. Tenminste, zo voelde het een beetje.Vlak voordat ik vertrek gaat mijn telefoon. Miranda belt.

“Onze afspraak gaat toch wel gewoon door, hè?”

“Ja, natuurlijk!”

“Oké! Ik ben ook zo’n zenuwpees!”

Ik ben dus niet de enige die onze afspraak spannend vindt. Als ik mijn fiets op slot doe zie ik Miranda bij de ingang van het Concerthuis zitten. Ze valt meteen op door haar lange, krullende lokken. Dat ze stiekem thuis al een borrel achterover heeft geslagen en zenuwachtig is voor onze afspraak, is nergens van af te zien.

Al snel hebben we ons in een gezellig hoekje geïnstalleerd en ligt het halve borrelhap-assortiment van het Concerthuis voor onze neus.

Als piekeren een topsport zou zijn, dan zou Miranda al jarenlang de wereldtitel dragen. Haar gedachtes slaan in een razendsnel tempo de meest vreemde zijweggetjes in waardoor ze om de haverklap helemaal vastloopt. Zo kan een kleine gebeurtenis, als het drinken van een doordeweekse borrel, eindigen in een eindeloze piekersessie over geschikte afkickklinieken. Want het wijntje dat we nu drinken ontspant wel even, maar word je zo geen alcoholist? En die gedachte eindigt dan in piekeren dat ze niet zo moet piekeren.

Volgens Miranda vinden mensen haar alleen op het eerste gezicht een leuk mens. “Ze zouden gillend wegrennen als ze me echt leren kennen.” Dat is natuurlijk helemaal niet waar. Wel schrijven ze misschien een stukje over je.