Reportage

Lullen met Lara – Afl. 2: Pape

Vier jaar lang was Pape Seck mijn buurman. Mijn zus en ik waren bevriend met zijn dochters. “Ben je gelukkig?” was de standaardvraag als ik langs zijn huis liep. Een huis waar er altijd muziek klonk en waar ik eindeloos mocht blijven eten en logeren. Gelukkig is daar niets aan veranderd. Ik speel nog steeds met zijn dochters en mag altijd blijven eten. Als ik aankom fietsen zie ik Pape het bekende loop-maar-om-gebaar maken en zet ik mijn fiets in de tuin. “Ons mooie kind!” Pape glimlacht breed.

“Stalen zenuwen!” zei mijn moeder tijdens een van de eerste avonden in onze nieuwe nieuwbouwwoning. Een paar tuinen verderop klonk volop getrommel en gelach. De buren gaven een groot kinderfeest en dat terwijl de nieuwbouwhuizen nog helemaal niet af waren. Ik wist nog niet wie deze buren waren maar wel dat ze een goed feestje konden geven. Al snel werd ik bevriend met Marie en Rokhaya, de dochters van Pape, en kwam ik veel op bezoek. Ik had Pape al vaak zien lopen. Meestal in de avond waar hij in prachtige Afrikaanse kleding een wandeling door de wijk maakte. Koninklijk vond ik dat eruit zien.

Eten (wat al snel logeren werd) was altijd een feest. Al helemaal als Pape had gekookt. Grote schalen met Afrikaans eten stonden midden op de eettafel te dampen. Iedereen had zijn eigen lepel en mocht naar hartenlust uit de schalen eten. Al snel veranderde zo’n etentje dan in een huiskamerconcert. Pape liet iedereen meedoen en was iedereens grootste fan. Ik durfde niet zo goed maar dat was geen probleem. Pape zag dat ik verlegen was maar heeft me nooit in verlegenheid gebracht. Jaren later op een verjaardagsfeestje haalde hij me naar de piano om te zingen. We zongen voor zijn dochter. “Ik wist, nu kan ik het je vragen.” En zo was het.

En nu zit ik naast hem voor Dat is Groningen en bespeur tot mijn verbazing voor het eerst een beetje spanning bij hem. Maar zodra we over muziek praten valt deze spanning weg. Want wie aan Pape denkt, denkt aan muziek. Niet alleen hier in Groningen maar ook in Senegal, waar de familie Seck een bekende muziekfamilie is. Zijn muzikaliteit heeft Pape dan ook van zijn familie meegekregen. Als klein jongetje zonder trommel sloeg hij al de pannen van zijn moeder kapot. Zijn moeder, een zangeres met liefde voor muziek, zag dit en bracht hem naar een bekende percussionist. De liefde voor een Nederlandse vrouw bracht hem naar Groningen en Pape is trots dat hij met zijn Senegalese muziek ook hier naam heeft kunnen maken.

Van Groningen tot China, Pape is met zijn muziek al de hele wereld over gegaan. Met artiesten als Hans Dulver, Jan Kuiper en Saskia La Roo geeft hij prachtige shows. “Muziek is een taal waardoor je als muzikant overal, waar je ook bent, kunt communiceren. Daarom kunnen muzikanten uit bijvoorbeeld Japan of Senegal direct samen spelen.” Naast zijn optredens geeft Pape ook les. En dat doet hij precies zoals hij is: ontspannen, met veel liefde en zonder enig oordeel. “Niet zo veel denken Lara!” zei hij toen ik een keer met een djembé tussen mijn benen geklemd naast hem zat. “Muziek maken is ontspannen, loslaten en plezier maken.” Djembé spelen kan ik nog steeds niet, maar wat leer ik veel van Pape.