Reportage

Lara’s gesprekken met stadjers – Tim

“Ja sorry, ik zit echt met tien dingen tegelijk in mijn hoofd nu!” zegt Tim. Hij kust me op mijn wang en laat me naar binnen. Samen lopen we de trap op van nachtclub OOST. Ik ben hier nog nooit nuchter geweest, laat staan in de middag. Tim loopt de grote zaal binnen om even te overleggen waar de poppen moeten hangen en ik plof op een oude bank in de hal. Om mij heen liggen touwen, losse armen en rompen van paspoppen en gigantische opblaasdieren. Nou ken ik Tim al een lange tijd en kijk ik niet meer op van dit soort attributen. Waar pruiken, gekke poppen, hysterische kleuren en ondefinieerbare objecten zijn, is Tim. Tim maakt kunst met poppen, kleren en foto’s en het is altijd onmiskenbaar Tim.

Ik weet nog goed waar ik Tim voor het eerst zag. Dat was op school in de grote pauze. Ik zat daar als onzekere puber met wat klasgenootjes bij onze vaste plek in het halletje. “O kijk, dat is die jongen waar ik het over had.” hoorde ik en toen zag ik hem. Een jongen met knalblauw haar, een wijde broek waar kettingen aan hingen en een trui met een grote papegaai erop. Dat hij dat durft, dacht ik. Mijn grootste doel was juist om vooral niet op te vallen. Iets dat door mijn lengte een behoorlijk lastige klus was. Tim viel wel op. Niet omdat hij wilde opvallen maar gewoon, omdat hij Tim was. Ik ken verder niemand die in de brugklas al zo zichzelf was.

“Wat wil je eigenlijk dat mensen denken als ze hier vanavond binnenlopen?” vraag ik Tim als hij naast mij op de bank zit en een tuigje om een paspop knoopt.
“Gaaaaayyy!” roept Tim. Nou, dat moet wel lukken. Tim verzorgt de decoratie van het feest homOOST. Een feest dat zich richt op de LGBTQI-community in Groningen. “Kijk, dit heb ik bedacht!” appte Tim mij een tijd terug. Hij stuurde me schetsen met zijn ideeën voor het feest. Op een van die schetsen stond groot Homo is where the heart is. Ik moest hardop lachen. Al jarenlang hebben Tim en ik een grote fascinatie voor thuisdecoratie met de tekst Home is where the heart is. Deze variant had ik nog nooit ergens gezien. Tims ontwerpen voor het feest zijn precies zoals Tim zelf ook is: hysterisch, kleurrijk, gewaagd en ontzettend grappig.

We hebben het over het feest van vanavond, over jezelf zijn en over hoe Tim zich kleedt. Dat laatste levert veel gestaar bij voorbijgangers op. Vooral de grote laarzen met gigantische plateauzolen zorgen voor veel opmerkingen en omdraaiende hoofden. “Ik vind het heel gek dat er automatisch wordt gedacht dat je zoiets als man niet doet. Dat je dan minder man bent. Terwijl ik me nooit een vrouw voel. Ook niet als ik op hakken en in drag ben.” We hebben het over stereotypen, mannelijkheid en hokjes waar anderen je in proberen te duwen. Ik kan zo wel uren met Tim praten maar dat kan nu niet. Tim heeft nog een hoop te doen. We spreken af om later op de avond een foto van ons te maken als alles af is.

Dat “later” bleek uiteindelijk 2 uur s ‘nachts te worden omdat het feest pas laat begon. Daar had ik met mijn inmiddels burgerlijke leventje geen rekening meer mee gehouden en we besloten op een ander moment de foto te maken. Dat werd dinsdagmiddag bij de stoffenmarkt. Na heel wat melige selfies (“Ja, pak die lelijke stof erbij!”) neem ik afscheid van Tim en kijk ik nog even hoe hij weer de stoffen in duikt. Op zoek naar de perfecte stof voor zijn nieuwe project. Ik kan nu al niet wachten om het te zien.