Reportage

Lara’s gesprekken met stadjers – Teye

“Hoe oud waren we eigenlijk toen we elkaar leerden kenden?”
“Vijftien volgens mij.”
“Hoeveel jaar is dat?”
“Tering veel.”

Ik zit naast Teye in zijn Volvo die nu al een paar minuten geparkeerd staat. Vroeger zaten we ook naast elkaar. Op de trap in de grote pauze. Ik kan zijn deo en de sjekkies die hij draaide nog ruiken. Iedereen kende Teye. Dat was ook niet moeilijk. Van hanenkammen tot zelf gedraaide dreadlocks, Teye was een verschijning. Een verschijning is hij nog steeds. Zonder extreem kapsel maar met precies dezelfde pretogen. Pretogen die alles goed in de gaten houden, zo door mensen heen kijken en waarachter eindeloos veel plannetjes schuilen.

“Ik zet je straks wel bij je afspraak af. Maar dan ga je ook mee boodschappen doen.”, zei Teye vanochtend toen ik aankwam bij zijn werkplaats. Iets met nieuwe zaagplaten. Ik vond het prima. Maar eerst was het tijd voor een uitgebreide rondleiding door Teye’s paleis: de werkplaats.

“Pas op voor de haan!”, roept Teye als ik achteraan hem aan loop. En voordat ik het weet sta ik oog in oog met een gigantische haan. “Aai hem maar eens”, hoor ik naast me. “Neuh, bedankt”, mompel ik terwijl ik me een beetje achter Teye verschuil. Enthousiast vertelt hij over zijn haan en zo weet ik opeens veel meer over Japanse O-Shamo vechthanen die grote honden helemaal kunnen ontregelen maar juist tegenover mensen heel lief zijn. Teye was altijd al dol op dieren. Ik kan me zijn geliefde rat Achmed, die na zijn dood een tijd lang in de vriezer lag, nog goed herinneren.

Na de kennismaking met Teye’s indrukwekkende haan gaan we verder met de tour door de grote werkplaats die ooit een gymzaal was. Terwijl ik achter Teye aanloop probeer ik me hem zonder werkplaats voor te stellen. Maar dat is onmogelijk. Als ik aan Teye denk, denk ik aan al zijn eindeloze ideeën en projecten. Want als Teye bezig is, is hij het gelukkigst. Van het maken van een hanenhok tot het lassen van rookoventjes, er is altijd wel wat te doen.

“Kijk deze tafels heb ik voor het technieklokaal van een middelbare school gemaakt.”, hoor ik als we langs strakke vijfhoekige tafels lopen. En dan staat Teye opeens stil. Trots wijst hij naar een grote machine. Het is een gloednieuwe freesbank. Enthousiast vertelt hij over zijn nieuwe aanwinst en we besluiten samen met het enorme ding op de foto gaan. “Dan moet je eigenlijk ook een nikab en laskap op.”, zegt Teye. En zo sta ik even later, zwetend in een lasoutfit, naast Teye en zijn freesbank te poseren.

Na de rondleiding drinken we een kopje koffie in Teye’s kantoor. Een tafel bezaaid met multomappen en papierwerk. Ik werp een blik op de agenda. Die zit stampvol. Teye geeft namelijk elke dag lasles aan verschillende cursisten. Dat lesgeven gaat geheel op z’n Teye’s: met veel liefde, aandacht en zonder onnodig gedoe. Bij het vertellen over zijn cursisten leeft Teye helemaal op. “Zien hoe iemand iets leert, écht iets begrijpt en trots is op wat hij gemaakt heeft is zo mooi!” Lassen lijkt me niets voor mij. Maar les van Teye, dat moet fantastisch zijn.

Als de koffie op is, sluit Teye de boel af en stappen we in zijn auto. Er volgt een rondje industrieterrein langs zaken waar ik nog nooit geweest ben. Ik hobbel wat achter Teye aan terwijl hij bestellingen plaatst en praatjes maakt met mannen in overalls. Met nieuwe zaagplaten, mysterieuze papiertjes en een gasfles in de achterbak rijden we naar mijn volgende afspraak.

Als Teye de motor uitschakelt kletsen we nog wat in de auto. Over vroeger, over nu en over later. “Kom eens hier”, zegt Teye en ik krijg een stevige knuffel. Ik ruik zijn deo en zijn sigaretjes. En zo zitten we opeens weer op de trap in de grote pauze. Maar dan wat ouder en een heel klein beetje wijzer.