Reportage

lara’s gesprekken met stadjers – Bastian

Ik was net op een wc waar een opgezette muskusrat een wc-rol aanstaarde. Achter dit opgezette beest stond een Jezusbeeld met een gebreid mutsje op zijn hoofd en een bieropener in zijn hand. Geschrokken ging ik op de wc-bril zitten en keek recht in het gezicht van Angela Merkel die keurig ingelijst met haar rok op haar enkels ook zat te plassen. Zouden alle wc’s in tattoo-shops er zo uitzien?

Vier jaar geleden liet ik een kleine tatoeage aan de binnenkant van mijn rechteronderarm zetten. Dat deed ik bij Bastian die ik via een ex-vriendje had leren kennen. Nou maakte het zetten van die tattoo op mij niet zo een grote indruk omdat ik binnen drie minuten al weer klaar was, maar Bastian deed dat wel. Alleen door zijn tattoos en zijn kleding. Ik kan me zijn fluwelen colbertje met walvisbroche nog goed herinneren. Ik had een idee voor een tattoo en ik dacht dat Bastian wel even zou vertellen hoe die er dan uit zou gaan zien. Maar toen kende ik Bastian nog niet zo goed. “Daar gaat het toch niet om?” kreeg ik steevast als antwoord als ik Bastian om zijn mening vroeg. Heel rustig hielp hij mij mijn tattoo-idee vorm te geven en stuurde me toen naar huis om er nog even over na te denken.

“Dat is lang geleden!” zegt Bastian als hij mij een knuffel geeft. Ik krijg een flesje water en plof op de bank. “En, is het vroeg voor je zo op de zondag?” vraagt Bastian. Ik vertel hem dat ik tegenwoordig lekker burgerlijk ben en al vroeg in bed lag. “O, dat ben ik binnenkort ook want ik krijg een kindje.” Ik kan hem nog maar net feliciteren als zijn eerste klant samen met haar dochter binnenkomt. Terwijl Bastian zich over het ontwerp van de pin-up tattoo buigt, kijk ik een beetje rond. Door alle bakjes, doosjes en laatjes heeft de tattoo-shop iets weg van een kleine bouwmarkt. Een kleine bouwmarkt met mysterieuze onderdeeltjes, kleine verfpotjes en een ingelijste, getatoeëerde Jezus.

“Ik vertrouw gewoon op jou”, hoor ik Bastians klant na een paar minuten overleg zeggen. Ze heeft een plaatje gevonden van een pin-upgirl die ze op haar kuit wil hebben. Mij lijkt het doodeng om de verantwoordelijkheid voor iemands kuit te dragen maar daar heeft Bastian geen last van. “In het begin wel. Toen vond ik alles eng. Maar nu weet ik wat ik kan. Ik doe dit elke dag hè?” En dat is te merken. Rustig worden de laatste zaken besproken. Zitten de beentjes recht? Moet ze wel of niet lang haar? Welke kleur krijgt het topje?

En dan gaat de tatoeëermachine aan. “Het gaat heel lekker hoor.” zegt hij na een paar minuten tegen zijn klant die op haar buik ligt. “Mag ik gewoon tegen je praten als je bezig bent?” vraag ik Bastian die voorovergebogen de kuit bewerkt. Dat mag. We hebben het over de tattoo-hype van de laatste jaren en hoe fijn dat is voor Bastian. Tatoeëren is zijn droomberoep. “Wel vind ik het jammer dat het nu niet meer echt underground is. Met een tattoo ben je nu meer onderdeel van de maatschappij dan dat je er los van staat.” Eerst hoorde het volgens Bastian bij het afzetten tegen je ouders, bij het rebelleren. Stomme tattoos zetten en dan later spijt hebben. Die gedachtegang past ook wel bij de wc waar ik op zat. Nu is dat anders en gaan ouders samen met hun kind naar Bastian voor de eerste tattoo. En dat past dan toch wel weer een beetje bij Bastian die straks kindje krijgt.

Ik trek mijn jas aan als Bastian al aan het inkleuren is. Hij is nog wel even bezig. “Officieel ga ik om zeven uur dicht maar daarna komen er nog wat vrienden en dan ga ik nog wel tot één uur door.” Gelukkig vindt hij dat helemaal niet erg. Want Bastian doet precies wat hij leuk vindt en zou zich niet kunnen voorstellen iets anders te doen. En als ik hem zo zie, in volle concentratie met een tatoeëermachine in zijn hand, kan ik dat ook niet.