Reportage

Lara’s gesprekken met stadjers – Abel

Vandaag is het eindelijk gelukt: een afspraak met Abel. We maken samen een wandelingetje op Noorderzon.

Ik ontmoette Abel twee jaar geleden backstage bij het Local Heroes podium tijdens het Bevrijdingsfestival Groningen. Abel speelde die middag als eerste artiest en ik mocht hem aankondigen. Ik kan me zijn optreden nog goed herinneren. Meteen al bij zijn eerste liedje maakte hij grote indruk. Een rustige jongen met gitaar die met een dijk van een stem het publiek muisstil kreeg. “Jaahaa, das een goeie hoor!”, zei de programmeur toen hij mij met open mond Abel zag bewonderen. Inmiddels is het al lang geen nieuws meer dat Abel heel goed weet wat hij doet en hij is dan ook regelmatig op een podium te zien.

“Laten we afspreken bij Podium Plataan. Een vriendin van mij treedt daar op.” appte Abel mij vanochtend. Voorzichtig wurm ik mij langs wat mensen tot ik Abel zie staan. Zwarte pet, spijkerjas, stoere leren laarzen. Terwijl Abels vriendin een nieuw nummer inzet sluipen we zachtjes weg en lopen we naar de ingang van Noorderzon.

“Steekijsjes horen gewoon bij Noorderzon dus dat moet wel op de foto hoor!” zegt Abel als ik voorstel meteen maar de foto bij dit stukje te maken. Van de behulpzame steekijskar-meisjes mogen we zelfs even in de kar staan. En zo begint onze wandeling opeens in een kleine camper vol met roomijs en wafeltjes. Naast steekijsjes horen volgens Abel ex-vriendinnetjes en bier ook bij Noorderzon. “Maar dat is misschien minder geschikt voor een foto.” Een vriend van Abel maakt een paar foto’s. “Niet te brak kijken!” We doen ons best.

Met de foto’s op zak beginnen we dan eindelijk aan ons rondje Noorderzon. Al snel zie ik Abel regelmatig even zwaaien naar voorbijgangers. “Groningen is klein en heeft een hele leuke muziekscene. Zeker de folk- en gitaarbandjes kennen elkaar. Je deelt oefenruimtes en je speelt eens wat dingen met elkaar mee. Erg gezellig!” Abel heeft zelf ook al in verschillende formaties opgetreden. Dat begon als onderdeel van het muzikale duo “The New Poor” waar hij samen met Liza Dries melancholische folk liedjes maakte. Twee jaar geleden, toen ik Abel aankondigde, speelde Abel een van zijn eerste shows onder zijn eigen naam. “Toen we net gestopt waren vond ik het best moeilijk om die liedjes los te laten, maar op een geven moment voelde ik ook dat het echt klaar was en dat het tijd werd voor iets nieuws.” Dat nieuws werd ‘Abel de Kam’. Gewoon onder zijn eigen naam, zonder alter ego, zonder poespas en met zijn eigen liedjes. “Het is alleen soms wat ongezellig. Dan zit je opeens in eentje backstage.”

Op dit moment treedt Abel even niet op als Abel de Kam. Wel speelt hij als basgitarist mee in de band Town Of Saints waar hij dit jaar zelfs mee op het Sziget festival stond. Als we besluiten een drankje te halen ziet Abel weer een bekende. “Ook muzikant?” vraag ik als we gaan zitten. “Nee, klasgenootje.” En zo kom ik erachter dat Abel net zijn eerste jaar van de opleiding journalistiek in Zwolle erop heeft zitten. Waar hij het liefst over schrijft? Politiek. Die zag ik niet aankomen. Enthousiast vertelt Abel hoe hij voor schrijfopdrachten van zijn opleiding spontaan de trein naar Den Haag pakt om naar De Tweede Kamer te gaan. “Dan moeten we een plaatselijk stukje schrijven en dan denk ik fuck it ik ga naar Den Haag, ik kan toch gratis reizen.”

Als we ons weer tussen de schuifelende Noorderzongangers bevinden zwaai ik Abel uit. Daar gaat-ie, de getalenteerde muzikant en toekomstig journalist met voorliefde voor parlementaire verslaggeving- en die ook nog eens dol is op steekijs. Daar moest ik maar snel weer een biertje mee drinken.