Reportage

#ikbeneengroninger Afl. 19 Colombia

Margarita heeft aangegeven ons te willen ontmoeten voor het Academiegebouw van de RUG, omdat zij het zo’n inspirerende plek vindt. Wanneer we elkaar hebben gevonden gaan we zitten op de trappen voor de ingang. Vergezeld door studenten en nieuwsgierige toeristen is het een behoorlijke drukte op deze zonnige zaterdagmiddag. De Colombiaanse Margarita heeft een vriendin meegenomen, een medestudent uit China die zij hier in Groningen ontmoet heeft.

Internationale vriendschappen

“Het is makkelijker om bevriend te raken met een international dan met een Nederlander. Wij bekijken de dingen vanuit een ander perspectief. De stad is voor ons nog een ontdekking. Vooral in het begin bevindt je je allemaal in hetzelfde schuitje. Het is nog maar de vraag hoe je goedkoop aan een fiets kunt komen en waar je meubels voor je nieuwe woning vandaan kunt halen. Ik heb ervaren dat Nederlanders erg behulpzaam zijn, maar je moet ze wel even leren kennen.”

Het Nederlandse ‘doe maar normaal’

Ik vraag Margarita welke verschillen ze ziet in cultuur. Ze geeft een antwoord dat inmiddels niet meer onverwacht komt: ze mist het eten uit eigen land. “Hier zie je dat mensen veel groenten eten. Er zijn mensen die helemaal geen vlees willen eten. Dat is in Colombia ondenkbaar. Wij eten in de basis meer rijst en in ieder gerecht zit meer variatie en creativiteit dan dat ik hier zie.”

Daarnaast noemt Margarita verschillen in gedrag, iets wat ik opvat als het Nederlandse ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’: “In Colombia willen we graag anders zijn, opvallen in de menigte. Hier in Groningen zie ik dat mensen vooral gelijk willen zijn. Als iemand hier laat zien dat hij geld heeft, door een dure auto te rijden of zich luxe te kleden, heeft men daar een oordeel over. In Colombia is dat niet zo. Ik denk ook dat wij ambitieuzer zijn, altijd meer willen. Hier in Groningen lijken mensen al heel gelukkig en tevreden.”

Voordat Margarita vorig jaar naar Nederland kwam werkte zij voor de olie- en gasautoriteiten in Colombia. Nu studeert zij Energy Law aan de RUG, een plek die ze bewust gekozen heeft: “Ik was op zoek naar een inspirerende universiteit van hoog niveau. Mijn eerste jaar zit er nu op en ik blijf nog zeker drie jaar om mijn onderzoek te voltooien. Waarschijnlijk ga ik daarna terug naar Bogota.”

Nee is okay

Ik praat nog even met Margarita over werkcultuur en dan benoemt ze dat het in Groningen vrij lastig is om werk en privé gescheiden te houden: “De ene dag zit ik met iemand in een zakelijke conferentie en de volgende dag kom ik degene tegen op straat, in de vrije tijd. Omdat het hier zo klein is kom je elkaar gemakkelijk tegen. Ik heb geleerd dat Nederlanders hun vrije tijd erg waarderen en dat zij graag alles doen zoals zij dat gepland hebben. Wat mij wel opvalt is dat nee zeggen tegen iemand ook okay is. Mensen begrijpen het als je iets anders te doen hebt. In Colombia betekent nee zeggen dat je de volgende keer waarschijnlijk niet meer wordt uitgenodigd”.

Auteur: Cindy Visser