Verhaal

Het spel van stoplichten en zebra’s

De samenleving is een fascinerend gezelschapsspel.
Vooral als je besluit er maximaal plezier aan te beleven.
Ik maak de wereld waar ik in wil leven. Dat kan. Je kunt gewoon je beleving kantelen en zorgen dat je zelf aan zet bent. Domweg DOEN, heb ik ontdekt.
Een VERKEERS‑EXPERIMENT!

STOPLICHTEN heb ik nog niet ontdekt. Ik heb een hekel aan verplicht wachten tot het licht eindelijk op groen springt. Wat is de zin van ‘rood licht’?
Rood licht staat mooi bij een donkergrijze regenlucht. Maar om daar nou voor te gaan stilstaan? Juist niet, zegt mijn gezond verstand. Zo meteen krijg ik een nat pak
Verkeerslichten geven de ‘burger op wielen’ geen speelruimte. Verkeerstechnisch zal het wel reuze nuttig en noodzakelijk zijn, maar het MOET en daar houd ik niet van.
De ZEBRA daarentegen wordt door mij zeer gewaardeerd.

Ha! Een zebra!

Zorgvuldig speur ik naar een voetganger die misschien wel wil oversteken. Bij voorkeur een kind met of zonder ouders, een hond of een collega ‘meerwieler’.
Ook groepjes toeristen zijn dankbare slachtoffers. Jippie, gastvrij Groningen! Op de rem!
Aarzelende typjes moeten soms overgehaald worden. Demonstratief sta ik stil met de armen over elkaar en een big smile: ‘Ja hoor, een zebra. U mag!’
Een extra uitdaging zijn mensen met een oorwurmgezicht en de uitstraling van ‘de hele wereld is tegen mij’.
Die ga ik eens even het omgekeerde demonstreren. Of het helpt, doet er niet toe ‑ ik DOE het.
Mensen voorrang verlenen is respect tonen, laten voelen dat ze gezien zijn en ertoe doen.
Een zebra geeft die gelegenheid. Ik benut haar met veel genoegen. Het maakt contact en mij gelukkig.
Stoppen voor een zebra is geen verplichting. Ik kan het doen en ik kan het laten. Nou ja, zolang er geen voetgangers bij sneuvelen.
Maar er is ruimte voor eigen initiatief.
Dat is het verschil: ik maak van zo’n verkeersregel een SPEL.

Mijn ‘probleem’: hoe maak ik een spel van verkeerslichten?

Nu weet ik alleen stoplicht‑vermijdende routes te verzinnen als berekenende burger. Aardig amusement, maar niet bijzonder sociaal.
Wat zijn eigenlijk de ‘werkzame bestanddelen’ van een spel?

* eigen regie en keuzevrijheid
* persoonlijk ervaren zin en betekenis
* verbinding/contact:

de spannendste spelletjes speel je samen.
Met de ‘open brug’ en de ‘spoorwegovergang’ kan ik intussen al uit de voeten. Daar maak ik bij voorbeeld ontmoetings‑momenten van. We gaan als wachtende burgers gokken op het aantal passerende treinen of varende toeristen van commentaar voorzien. Kant‑en‑wal conversaties… ook grappig.
Maar stoplichten???
Het wordt pas amusant als we met ‘alle fietsers tegelijk’ mogen oversteken. Dan kun je slim ritsen en creatief voorrang geven.
Dat is contact zonder daadwerkelijk contact = botsing.
Alleen voor die oersaaie verkeerslichten weet ik nog geen ‘oplossing’: wachten duurt te kort voor een conversatie en te lang voor mijn aandacht.
Hoe voorkom je verveling, ongeduld en ergernis?
‘Regenmeters’, aflopende lichtsignalen die aangeven wanneer je als fiets‑meute weer in de pedalen kunt, helpen aardig. Aardig, maar voor mij onvoldoende.
Zullen we deze uitdaging eens voorleggen aan Game‑deskundigen?
Verkeerslichten: wie maakt er een spel van?

Een gezelschapsspel in de buitenlucht –  Kan elke dag gespeeld worden  –  Toegankelijk voor iedereen

MARLIEKE

stafmedewerker Empowerment bij LENTIS