Verhaal

Het dorp in een stad

Daar in een van de binnenstraten van het UMCG zat een vrouw van rond de 40 te huilen op een bankje. Met haar telefoon tegen haar oor gedrukt. Ze boog af en toe naar voren. Ik was ook aan de telefoon om mijn moeder te vertellen dat alles goed was gegaan, die ochtend, met onze dochters MRI. Met mijn blik op de vrouw gericht kwam ik haar nader. Ik kon er niets aan doen maar ik aaide haar over de schouder. Ze keek verbaasd op, maar iets in haar blik leek hierna ontzettend dankbaar. Of was dat mijn verbeelding? Verder heb ik niets gezegd, en ben ik weer doorgelopen.

Even daarvoor had ik me een uur lang zitten opvreten in de wachtruimte van de radiologie, in afwachting op de terugkeer van onze dochter uit de MRI. Een man van 83 zat verlegen om een praatje. Hij zat niet in mijn stoelenrij maar een achter mij en ik kon zijn gesprek horen. Hij sprak zomaar een vrouw aan, nadat zijn eigen vrouw voor een MRI werd gehaald. Hij vertelde een ontroerend verhaal over zijn vrouw van 20 jaar geleden. Het ging zo slecht met haar en iemand had hem gezegd met haar naar het AMC te gaan. Zijn huisdokter wilde er niets van weten. Toch ging hij. Hij had een provisorisch bed in zijn auto gemaakt en reed zijn vrouw naar Amsterdam. Daar werd ze meteen opgenomen. Pas na drie maanden kwam ze weer thuis.

Op het kinderfunctiecentrum worden kinderen vaak voorbereid op een operatie, MRI,  infuus prikken, enzovoort. Een moeder loopt met strak gezicht achter haar dochter aan. Dan worden ze opgeroepen. Het meisje, van een jaar of vijf, rent huilend de afdeling af. “Nee, kom hier, nu terug komen!” Schreeuwt de vrouw haar kind na. De moeder roept in paniek de naam van haar man. De man komt eraan en tilt zijn dochter op. Hij probeert haar af te leiden en ze gaan de behandelkamer binnen. Even later horen we vreselijk gegil. De moeder komt niet lang daarna voor zich uit starend in de wachtkamer zitten. “Moeilijk hè?” zeg ik haar. “Even afleiding zoeken? Begrijp je helemaal.” Ze knikt en bevestigt mijn woorden. Alsof het er nu pas even mag zijn. Ze pakt een tijdschrift en ademt diep in en uit.

Het UMCG is een dorp in een stad. “Een plek die zo beladen is. Waar mooie, maar ook zulke heftige dingen gebeuren,” zo sprak Leontien in een vlog. Ze heeft acute leukemie ternauwernood overleefd. Al die verhalen die er door elkaar lopen. Van opluchting tot spanning, vreugde en verdriet.

De verhalen die we er mee hebben gemaakt verlaten me niet. En altijd als we er weer vandaan komen, ben ik moe. Moe omdat ik er altijd met spanning naartoe ga, de herinneringen altijd weer boven komen, maar waarschijnlijk ook moe van alles wat daar speelt. De huilende vrouw, de zorgzame man,  de op controle komende vrouw, en de in paniek zijnde moeder.

Maar contact helpt. Want iedereen loopt daar zowat met zijn ziel onder de arm. Een liefdevolle knik, een aai over een schouder, begrip tonen en het aanhoren van iemand zijn verhaal maken het allemaal iets dragelijker.

#weesliefvoorelkaar #datisgroningen #samenbeterdanalleen