Groningen is voor mij: het dorpsgevoel

Al enkele jaren loop ik zaterdags de post in Engelbert. Mijn huis staat op de Middelbertse grond, maar Jojo en ik hadden in 2007 besloten dat we in Engelbert wonen, omdat Engel nou eenmaal liever klinkt dan Middel. Toen Jojo overleed in juni 2016 waren veel dorpsbewoners begaan en staken me een hart onder de riem. Nu twee jaar later nog steeds. Het dorp is een warme plek voor mij geworden. Ik fiets al zwaaiend mijn zaterdag postroute. Kinderen vragen soms om een elastiekie en volwassenen ook 😉 Als van dorpsbewoners de was nog buiten hangt en het regent, bel ik even aan om te waarschuwen. Ik heb wat vaste plekken waar ik af en toe even een bakkie kom doen onderweg. In de zomerperiode staat iedereen wat meer in de tuin en hebben de mensen wel zin an een kletpraatje, of ook wel aan een diepgaand gesprek over de mooie en/of verdrietige zaken van het leven. Het kan allemaal…

Enkele weken geleden kwam het busje van TV noord aan mij vragen wat ik nu mooier vind. Middelbert of Engelbert. Daar heb ik echt geen antwoord op, want ik denk dat de dorpen samen een uniek stel zijn. Jojo ligt begraven bij het Middelberter kerkje en dat is heel rustiek. Ik kijk vanuit mijn huis op de Middelberterplas waar ‘s winters de ganzen hun tussenstop houden. Engelbert heeft een prachtig eetbaar fruitpad en er is veel reuring in deze dorpskern. Laatst hebben we, tijdens de spits,  met een stel vrienden ook koffie en thee aangeboden voor de thuiskomers van de dorpskernen. Gewoon omdat we zo ontzettend genieten van onze dorpen.

Doordeweeks doe ik vrijwilligerswerk in EdanZ, een ontmoetingsplek in de Hoogte. Onderweg naar EdanZ fiets ik via verschillende routes vanuit Engelbert. Vaak kom ik mensen tegen onderweg of in een supermarkt die ik ken. Ik heb verschillende werkplekken en vrijwilligersfuncties gehad in de stad en zet me in voor een inclusieve gemeente. De stad Groningen met 200.000 inwoners is voor mij na bijna 13 jaar ook een dorp aan het worden.

Een warm bad… Ook Dat is Groningen!