Verhaal

Fietsen door de pijn heen

Ongelukje

Ik had besloten dat ik de Elfstedentocht wilde fietsen, de tocht wordt ieder jaar op Pinkstermaandag gefietst. De zaterdag ervoor was ik mijn fiets aan het checken, voor de tocht. Ik was toch bezig, dus ik dacht: laat ik mijn normale fiets ook even checken. Ik woonde destijds op de eerste verdieping, met beneden bij de voordeur een takelsysteem, waarmee ik mijn gewone fiets aan het plafond had gehangen. Om een lang verhaal kort te maken, ik was onvoorzichtig met het naar beneden halen van mijn fiets en deze kwam heel ongelukkig op mijn voet terecht.

Ik had vervolgens pijn, maar ik dacht (zoals wel vaker): ik kijk het aan, ik wil niet naar de dokter, want als ik in het gips moet kan ik de Elfstedentocht niet fietsen. Dus ik ging niet naar de dokter. Twee dagen later was de pijn zowaar een beetje bijgetrokken. Toen heb ik vervolgens een fietstocht van 240 km afgelegd met een gebroken voet, zo bleek later.

Door sporten

Na de tocht had ik relatief weinig pijn, ik kon nog min of meer lopen zonder hulp. Tijdens het fietsen stond de meeste druk op de zool van mijn voet dus de breuk kon ‘rust krijgen’ tijdens de tocht, in relatieve termen.

Ik ben na de tocht nietsvermoedend doorgelopen op mijn voet, ik heb zelfs een keer hardgelopen op de voet al was dat te pijnlijk om het hele rondje af te maken. Dus heb ik toen een paar dagen achter elkaar op mijn roeiapparaat gezeten om toch dagelijks te kunnen sporten. Sporten is iets dat bij mijn dagelijkse routine hoort. Dit routinegedrag past bij mij en kan ik als een kenmerk van mijn autisme ervaren. Na een dag of tien was mijn voet weer helemaal opgezwollen tot formaat kippenei. Dus toen zei mijn vader: “Je gaat nu naar de dokter!”. Ik ging dus met mijn goede gedrag naar de dokter, die wierp een blik op mijn voet en zei: “Ja, die is gebroken, hup naar de eerste hulp, laat maar een foto maken en gips leggen”.

Gipspoot

Ik bleek een middenvoetsbeentje in tweeën gebroken te hebben. De verpleegkundige die het gips aanlegde vond het bijzonder dat ik zo laat was komen aanzetten om gips te laten leggen, maar goed, ik kreeg een loopgips om mijn rechterenkel en -voet.

Toen ik gips kreeg ben ik weer gaan lopen als een kieviet. Ik heb de eerste drie weken van juni 2018 met gips rondgelopen en ik heb zelf meerdere keren met gips en al op mijn roeiapparaat gezeten. Door het gips had ik geen pijn, dus vond ik dat roeien wel kon.

Voor- en nadelen

Dit grens-opzoek-gedrag kan ik ook positief uitleggen. Als gevolg van dit gedrag ben ik ver gekomen in mijn leven, verder dan anders wellicht mogelijk was geweest. Je kunt dit gedrag dus op meerdere manieren interpreteren. Ik ben tenslotte slechts een mens.

Achteraf heb ik geflecteerd op deze episode en geconcludeerd dat het erg onverstandig is om je gebroken voet geen rust te geven en niet naar je lichaam en de (onderdrukte) pijn in je voet te luisteren. Destijds vond ik dit gedrag heel normaal. Ik wist destijds ook wel dat mijn gedrag niet verstandig was, maar ik voelde simpelweg niet genoeg pijn om te denken: misschien moet ik het rustig aan doen. Dus ging ik mijn fysieke grenzen volledig voorbij.

Hulp om te voelen

Ik heb bijgeleerd sindsdien. Als ik nu pijn voel of bloed of een wond tegenkom op mijn lichaam dan doe ik er een pleister op, of ik bel de dokter als ik pijn denk te voelen.

De belangrijkste maatregel die ik genomen heb, is mensen in mijn directe omgeving de bovenstaande anekdote vertellen. Zo weten mensen in mijn omgeving; help Marten met het signaleren van pijn, dat kan hij nodig hebben

Al met al is niets menselijks mij vreemd en heb ik geleerd hulp te zoeken als dat nodig is om de ergste uitingen van mijn ‘grenzeloze’ gedrag in toom te houden.