Algemeen nieuws
Dichten in tijden van Corona
We wonen in een provincie die al jaren beeft
met huizen op wankele fundamenten
die breuken ophoesten en nu moeten we schuilen in onze eigen wankeling
onze angst neemt anderhalve meter afstand van ons hoofd
uitgestrekte Groningse luchten waaien nu stof op in ons brein
we moeten buiten zijn alleen weg van de muren
die ons al die jaren bedreigden
en nu beweren bakstenen dat ze ons beschermen
het huis is te onbestendig om nog veilig te zijn
we worden liever gedragen door koolzaadvelden en klei
fietsen liever alleen tegen elke wind in
ook als die nu met ons mee wil waaien onze kop ervoor
buiten is alles beter
verwaaien ziekte en zwaarte
tijd doet hier niet mee met onze angst
het groen groeit niet sneller
omdat wij alles willen toedekken
en een grasspriet zal zich nooit eenzaam voelen
in het veld
de bladeren vallen niet harder ongeacht het gewicht
van nu
de bloesem neemt haar bloei even serieus
ongeacht of iemand kijkt
we leren hier beter van wachten
en zijn dan thuis
waar alles al zo lang wankelt en wacht
deel 2
Daar zitten we op balkons die moe worden
omdat ze ons nu dag in dag uit moeten dragen
of in postzegeltuintjes waar we wachten
om verzonden te worden naar ver van hier ver van nu
rugzakken en koffers liggen als vergeten speelgoed op zolders
onze bucketlijstjes en to do lijstjes komen de deur niet meer uit
in de stad wachten duiven nog steeds op patat
hebben de pleinen ook huidhonger
zijn zelfs de klokken van de martini de tijd kwijt
de stad lijkt steeds meer een cliché western geworden
een spookstad
waar je zou willen dat de kroegdeuren nog na klapperden
van een eenvoudige slechterik
die we tenminste konden verslaan of onder de tafel drinken
maar we trekken hoogstens een flesje ontsmettingsmiddel
of handzeep uit ons holster
en nee niks helpt behalve thuisblijven
in postzegeltuintjes en op balkons
serenades zingen voor de buren
deel 3
Daar zitten we achter ramen
als droevige vissen in een te kleine vissenkom
omdat we niet naar buiten mogen
van onze familie
van de zuster
van de dokter
van de minister president
we zijn te oud en kwetsbaar zeggen ze
als het bezoekuur is
lijkt het glas een beetje dikker
een muur bijna
er zwaaien soms mensen in de verte naar ons
we geloven dat dat onze familie is
ze sturen kaarten en bellen
en willen dat we tegen een beeldscherm praten
en soms komen kinderen
met kleine vingertjes tegen het raam
dan aaien we even de afdruk op het glas
en glimlachen
omdat we geloven dat mensen dat fijn vinden
veilig zeggen ze
maar wij denken dat glas breekbaarder
is dan lucht en dat eenzaamheid
een grafsteen is voor onze tijd
Renée Luth
Foto : Mirjam Theissen
Filmpje : Renée Luth