Verhaal

De Groene Golf in de Oosterpoortwijk

Dilemma

Het leven is complex. Neem het volgende praktische dilemma: groen of toegankelijk.

Net als de meeste Groningers ga ik voor een ‘groen’ als directe bijdrage aan een prettig leefklimaat. Bomen, struiken, gras, bloemen en onkruid…  je kan er niet genoeg van hebben in een stenen stad. Neem mijn eigen geliefde Oosterpoort. Dat is van huis uit een oude volkswijk die gebouwd is om veel mensen onderdak te verschaffen. Punt. Vervolgens is daar in de loop van de tijd nog een hele invasie studenten en andere kamerbewoners overheen gekomen…   Effect: de hoogste bevolkingsdichtheid per m2 van de hele gemeente. Ook de meeste huisdieren per m2 trouwens, heb ik me laten vertellen.  Dat betekent wel dat er weinig ruimte is ingebouwd voor groen. We hebben in de meeste straten bij voorbeeld geen voortuintjes, maar leven direct ‘met de deur op straat’. Veelal smalle stoepjes, veel auto’s en nog veel meer fietsen. Die niet naar een schuurtje achter het huis afgevoerd kunnen worden, want de brandgangen zijn óók volgebouwd. Boven-bewoners hebben trouwens helemaal geen tuin of platje. Die zitten in de zomer gewoon op straat met de barbecue en een half huishouden.

Gezellig! Maar ook gedoe.

Als zeer slechtziende/lopende Oosterpoorter scharrel ik op blind vertrouwen door mijn buurt, op langzame wielen of met een rood-wit stokje. Dat is geen makkie met zoveel obstakels. De laatste jaren komen er nog meer complicaties bij in de vorm van geveltuintjes en ander onverwacht ‘groen’. Fijn, mooi, maar die winst geeft wel een conflict met een ander aspect van een prettig leefklimaat: toegankelijkheid. Al die ongeremd groeiende en bloeiende buurtgenoten vragen een fikse hap van de openbare ruimte en uitgerekend van de stoep. Weg  natuurlijke oriëntatie alias huisgevel: ik krijg er een grillig zwabberende stippellijn voor terug die zich soms zo uitbundig ontwikkelt, dat er voor voetgangers op de stoep geen plaats is. En anders moet er nog een fiets of wat overdwars  geparkeerd. Ja, die moet je ook ergens laten als het niet tegen de muur kan. Nu zijn er fraaie fietscluster-plaatsen bij gekomen die veel oplossen…  maar die werken niet bij nieuwkomers, een overdosis alcohol en ook niet bij een feestje of een stevige storm.

 

Dilemma!

Voor de veiligheid verplaats ik me standaard maar over straat. Ik kan niet zien aankomen waar het mis gaat en waar ik weer van zo’n ongelukkig stoepje ga vallen. De straat is niet echt veilig voor een voetganger, maar altijd nog veiliger dan de stoep, nu na de fiets ook de Groene Golf heeft toegeslagen. Wat weegt zwaarder: toegankelijkheid of groen? Ik stem voor ‘groen’, maar gelukkig hoeft de soep niet zo heet gegeten te worden. Er is namelijk best een compromis te maken. Zodat de wijk veiliger wordt voor slechtziende en minder mobiele voetgangers en het groen nog meer ruimte krijgt. Voorstel: we slopen overal de gevaarlijke hoge smalle stoepjes waar je toch van afvalt tussen oprukkend groen en straat. Een licht verschil in bestrating of een ribbelrand is voor de oriëntatie genoeg. Dat is ook winst voor kinderwagens en buggy’s. Voor echt brede stoepen ligt het natuurlijk anders.

Een ander punt van aandacht is het soort groen dat geplant wordt.  Ik heb een bloedhekel aan stekel-struiken en hard materiaal als plantenbakken. Sommige mensen metselen verdorie weer iets met stenen! Dat moet echt verboden worden! Oké : ik lever mijn belang bij veilige muur-routes in, maar in ruil graag plantaardige confrontaties zonder krassen en blauwe plekken. En als het even kan…  geurende planten! Goed voor insecten en goed voor mensen die hun neus nodig hebben om te zien. De Lodewijkstraat heeft prachtig voorbeeldmateriaal. Ik snuffel me altijd een weg van/naar het station. Snuffelend loop/rijd je vanzelf langzamer…  dat is dan weer winst voor de bewoners van de Lodewijkstraat die nu gezegend zijn met een racebaan voor de deur.