Verhaal

Ambitieuze vluchtelingen

Voor mijn studie loop ik stage op de mbo-school Alfa College, aan de Boumaboulevard. Ik loop mee op de vierde afdeling en geef daar Engelse lessen aan leerlingen die de richting Medewerker Secretariaat & Receptie en Medewerker Financiële Administratie volgen.

Ik loop de eerste les Engels met mijn coach samen naar de klas. De hele klas is aan het kletsen en doet vriendelijk tegen mij. Nog geen 10 minuten later staan er twee meisjes bij mij. Fatima en Renim. ‘Mevrouw, zou u ons misschien Engelse bijles kunnen geven?’

Dit verbaast mij heel erg. Ik heb vaak Engelse lessen gegeven, maar nog nooit leerlingen meegemaakt waarvan je zó erg merkte dat ze les wilden. Dus natuurlijk antwoordde ik ‘ja’ op hun vraag.

We planden een les in en ik begon de basis uit te leggen van de Engelse taal. Ik merkte dat Fatima en Renim slimme meiden zijn, want ze pikten alles snel op. Toen de bijles was afgelopen, gingen we nog gezellig kletsen.

Ze vertelden me dat ze vluchtelingen zijn en nog maar drie jaartjes in Nederland wonen. Fatima komt oorspronkelijk uit Afghanistan en Renim uit Syrië. ‘In het begin was het heel moeilijk om te wennen in Nederland. Je verlaat toch wel je land, mensen en cultuur met verdriet. In het begin is het nooit makkelijk.’ Renim knikt instemmend mee en zegt dat je land verlaten door oorlog altijd een moeilijk iets is. ‘Het maakt je wel een sterker persoon.’

Ik vraag hun hoe het kan dat ze er sterker uit zijn gekomen en ze zeggen dat elke persoon anders omgaat met pijn en het op zijn of haar eigen manier verwerkt. Hun manier is om door te blijven gaan. ‘Opgeven is geen optie’, laten ze weten.

‘Kijk’, zegt Fatima, ‘ik ben Nederland ontzettend dankbaar. Hier heb ik de kansen die ik niet had in mijn eigen land, mede door de Taliban.’

‘We hebben slechte tijden meegemaakt en beseffen dat kansen niet gratis verkrijgbaar zijn. Daarom zullen we school altijd serieusnemen.’

Ik maak tussendoor nog een grapje over de zesjescultuur, waarop hun ogen wijd open gaan. ‘Wij nemen nooit genoegen met een zes. Het moet altijd hoger.’  Ik moet om hun reactie lachen, want ambitieus zijn deze meiden zeker!

‘Wat vinden jullie van Nederlanders?’, vraag ik hierna. ‘Nederlanders, en met name Groningers, zijn leuke, lieve en behulpzame mensen. We hebben eigenlijk alleen maar mooie dingen te zeggen over Nederlanders. Natuurlijk zitten er altijd mensen bij die je niet accepteren. Dit begrijpen we wel door het stereotype dat er heerst. We proberen dat stereotype te veranderen door een goed beeld te geven.’

‘Wat is jullie wens?’, vraag ik hen op het eind.

‘Ik wil doorstuderen en hoge cijfers blijven halen. Later wil ik een wereldreis maken’, zegt Fatima.

‘Weet je, mijn wens is in veiligheid leven en dat Syrië ook ooit veilig wordt,’ zegt Renim met tranen in haar ogen.

Renims woorden raken me, want waar ik dagelijks niet bij stil sta, is andermans wens.