Verhaal

‘Allemaal Groningen’

Tijdens festival Let’s Gro (1 t/m 4 november jl.) vond Allemaal Groningen plaats, een bijeenkomst om samen op zoek te gaan naar meer verbinding in de stad. Te beginnen met Verbindende Verhalen dat wordt afgetrapt. Correspondent Marlieke de Jonge (tevens fanatiek aanjager van verbinding tussen inwoners) was namens Lentis aanwezig en brengt verslag uit.

Samenleven in Groningen heeft als voornaamste ingrediënt ‘steeds meer verschillende Stadjers’. Verschil in leeftijd en culturele achtergrond, ervaring, veerkracht, religie of overtuiging (of juist niet), identiteit, kleur en temperament… De duurzaamheid van ons sociale leefklimaat balanceert op twee kanten van de regenboog:

• de behoefte van ieder individu aan speelruimte
• de noodzaak van verbinding

Met ‘samen’ zit het op 2 november in de Nieuwe Raadzaal wel snor. Onze wethouder Mattias Gijsbertsen zet de toon met een concrete vraag naar praktische ideeën en initiatieven om te zorgen voor ‘sterke verbindingen voor de toekomst’. De debatdeelnemers hebben er wel oren naar. We hebben het vooral over kansen. Mede geïnspireerd door de sterke mensen in het forum, die ‘overal vandaan’ actief bezig zijn om hun dromen waar te maken. Wie mee wil spelen, moet z’n bed uitkomen!

Is het overal zo?
Dat is een interessant verschil tussen de VS en Nederland: in Amerika moet je wel, in Nederland is het soms een onduidelijke keuze. Wat vinden we ervan? Plus en min: de ‘Groningen Dream’ moet de lat niet zo hoog leggen dat succes alleen gereserveerd is voor de ‘happy few’. Aan de andere kant mag eigen investering en verantwoordelijkheid best meer beloond worden.

Alles op z’n tijd
In de flow van optimisme blijft het debat wat aan de oppervlakkige kant. Zonder overgevoeligheid…  discriminatie en uitsluiting kunnen hard aankomen. Verschil kan pijnlijk eenzaam maken. ‘Voel je je al thuis in Groningen?’ Nou, zo snel gaat dat niet. Thuis is een gevoel dat tijd nodig heeft en nooit exclusief hoeft te worden. Zonder ruimte voor de schaduwkanten van het samenleven en de onrechtvaardigheid die er ook bij hoort, geven we ‘duurzaam’ geen gelegenheid. Blijven we waardevolle mensen marginaliseren en stilzwijgend ‘uit beeld parkeren’? Dat wreekt zich op termijn in ongelukkige of boze burgers en smeulende conflicten.

Maar zo’n ontdekkingsreis hoeft niet in één publieksdebat getackeld te worden. Daar hebben we (onder veel! meer) onze Expeditie Verbindende Verhalen (Innovatie Atelier Gemeente Groningen) voor in ontwikkeling. Waar dit debat de aftrap van is. Een publieksdebat voer je met de mensen die er zijn. Teveel regisseren slaat de interactie eruit en dat is de bedoeling niet. Vandaag LET’S GRO 2017. De aandacht gaat deze avond vooral over de kracht en creativiteit van verbinding. Zonder volledig te willen zijn:

• bijdragen aan een duurzaam milieu en mensen de kans geven ‘er werk van te maken’ (BioBoxx)
• jongeren en ouderen elkaar verhalen laten vertellen over thema’s als vriendschap en verlies
• eenzame ouderen koppelen aan vluchtelingen die Nederlands willen leren: win-win!
• allerlei laagdrempelige manieren om buurtbewoners met elkaar in contact te brengen. ‘Zorg dat er een hapje te eten is!’
• contact-herstellende operaties voor de lange adem als ‘Verbindende Hulpverlening als Joint Venture’
• de site van Dat is Groningen
• allerlei kleine maar fijne initiatieven om gelegenheid te maken voor ontmoeting en verhalen

Helaas…  en toen was er te weinig tijd voor alle spetterende ideeën. Wordt vervolgd, lijkt de beste conclusie die de spelleider Martin Sitalsing kan trekken.

Daar hebben we een heel jaar voor tot LET’S GRO 2018.