Vriendschap op straat

Ze kwamen aan in een bordeauxrode Opel Astra en stopten voor ons huis op deze zonnige, maar koude en winderige dag.

‘Wat onhandig,’ zei m’n dochter ‘zo stoppen midden op de straat’. We wonen aan een doorgaande weg. ‘Misschien moet er iemand uitstappen,’ zei ik haar. Er zaten twee heren in de auto. Ik bekeek hen uitvoerig door de spleten van mijn houten luxaflex. Zouden het vader en zoon zijn? Nee, daar was de een té jong voor. Vrienden dan? Voor broers waren ze echt te verschillend. Ze spraken nog even in de stilstaande auto. Voor zich uit kijkend. Toen stapten ze beide uit. De een met een tas. Ze wisselden nog wat woorden en openden toen tegelijkertijd hun armen. Ze naderden elkaar en sloegen de armen stevig om elkaar heen. Gevolgd door klapjes op de rug. De knuffel hield iets langer aan dan doorgaans een knuffel duurt.

Toen lieten ze los, de tanden bloot in een glimlach. Geen kus. Langzaam stapten ze van elkaar weg. De een gooide z’n hand in de lucht. De ander volgde hem, nog wat naroepend. Totdat de jongen met de tas door de deur van het appartementencomplex verdween en de ander zich weer in zijn Astra achter het stuur zetelde. Het moment was weer voorbij. Het moment van dat inkijkje in hun vriendschap.

Het trof me dat ze zo innig afscheid namen. En bedacht me dat je dat eigenlijk niet zo vaak ziet. Onder vrouwen vaker, maar mannen die elkaar een knuffel geven zie je niet zo vaak. Een vluchtige omhelzing en een schouderklop, ja… die zie ik wel eens. In de Westerse cultuur zien mannen het tonen van affectie snel als een zwakte, naar mijn idee. Terwijl het ogenblik, dat ik aanschouwde, me in een klap duidelijk maakte dat deze heren veel voor elkaar betekenen. En hoe mooi en waardevol is dat? Dat mag je tonen en delen met iedereen. Want vriendschap, je verbonden voelen met een ander mens, maakt de wereld een beetje mooier. En het gaf niet alleen hen een goed gevoel; mij ook.