Verhaal
UEFA 2024
Voetbal is een wonderlijk fenomeen.
Het ordent een anders knap chaotische maatschappij. Zonder morren, zonder noemenswaardig protest volgen mensen collectief één patroon. Precies volgens de verwachtingen.
Zondagmiddag. Zoals te doen gebruikelijk is het best druk in de Groningse binnenstad. Wij Groningers en onze buren van over de grens, houden van gezelligheid en er is bijna altijd iets te beleven. Vooral nu de Grote Markt zo mooi geworden is met groen en heel veel ruimte.
Maar rond 15.00 wordt het ineens leeg op 16 juni. Dat is gek… Dat is niet gek: start UEFA 2024, voetballen op de tv.
Niet mijn sport Ik ben dol op zulke sportevenementen.
Nee, niet om me ook achter een groot tv-scherm te installeren. Dat gaat gauw vervelen als je niks anders ziet dan een groen vlak waar iets gebeurt dat je van geen kanten kunt volgen. Zelfs met beeldend commentaar is er geen chocolade te maken van een sport die je nooit zelf ervaren hebt. En dat zit er niet in met een bal en groepsgedoe, mee-spelen. Ik bedoel maar: wie wil er nu een ‘blinde kip’ in het schoolteam of op straat? Daarmee verlies je gegarandeerd.
Met turnen, kunstschaatsen en paardensport is het anders. Dat ken ik, dat zit in mijn beweeggeheugen en zet mijn brein onmiddellijk aan het verbeelden.
Maar dan nog vind ik sporten leuker om te doen dan om passief te consumeren. Genieten!
Toch verheug ik me op elke grote voetbal-happening. Gewoon omdat ik blij word van enthousiaste mensen. Top, zo’n collectief feestje, ook als ik er zelf niet direct aan mee doe. De saamhorigheid die het geeft, de gedeelde focus… Probleemloos hijs ik me ook in een oranje outfit, spaar voetbalplaatjes voor andermans kinderen en pik net voldoende vakjargon op om gezellig mee te praten. Dat kan uitstekend zonder verstand van zaken. Maar het leukste zijn de wedstrijden zelf. Met een wedstrijdschema erbij, weet je ineens hoe je leefomgeving geprogrammeerd is. Wat een overzicht en wat een ruimte!
Ik begrijp niet waar mensen die om allerlei redenen ook niks hebben met de voetbalgekte, zich aan ergeren. Tel uit je winst! Vrijheid
Ten eerste spaart het je tijd.
Allemaal extra uren om naar eigen smaak te besteden. Om een spannend boek te lezen, te tuinieren, zelf te gaan sporten of naar buiten te gaan. Ten tweede ben je echt niet de enige die meer zin heeft in iets anders of gewoon aan het werk is. Dat geeft een grappig gevoel van verbinding. Ten derde heeft de samenleving ineens veel meer ruimte.
Ik benut die ruimte om complexe verkeerssituaties te verkennen. Vooral ingewikkelde kruispunten zijn normaal veel te gevaarlijk voor een blinde ontdekkingsreiziger. Toet-toet!
Rare kunstwerken betasten, enge looproutes verkennen met botsen en blunderen, zonder goedbedoelde bemoeienis van behulpzame medemensen. Scharrelruimte is belangrijk voor mensen en kinderen met een ernstige visuele beperking. Daar leer je van, zo programmeer je beeld in je brein.
Winkelen in een uiterst dunbevolkte IKEA… Activiteiten opzoeken die normaal gesproken overvol zijn. Nu geen wachtrij te vinden, wat een luxe! ‘Een andere wereld’ zonder eerst een vermoeiende en vervuilende vliegreis.
Maar de meest bijzondere ervaring is nog wel een tripje Stadspark tijdens de finale.
En dan elke goal (of misser) over de Stad horen golven… Ik hoop op een zomer vol grote voetbal en andere sportfeesten. De ruimte, de rust en de vrijheid. Dingen kunnen doen die anders gedoe opleveren.
Even de Stad helemaal voor ‘ons’ zelf.
