Verhaal

Positiviteit onder een Kruidvatparaplu

Het was op 18 januari code oranje in Groningen en ik had de sneltrein gemist naar Leeuwarden. Mijn ochtend ging niet al te best.

Mijn papegaai Nala had namelijk al haar voer laten vallen op de grond en wou niet onder de eettafel vandaan komen. Ik stofzuigde eerst haar voer van de vloer en deed vervolgens zonnebloempitten en een stukje appel in haar bakje. Ik moest daarna de grote stoelen bij de eettafel vandaan halen, zodat ik bij Nala kon komen. Ik had haar uiteindelijk te pakken gekregen en deed haar in haar kooi. Net toen ik weg wilde lopen zei ze ‘ezel’ tegen mij in het Arabisch. En bedankt, dacht ik, terwijl ik erg hard moest lachen.

Toen ik buiten naar mijn bus liep regende en waaide het. Ik was dankbaar dat ik een paraplu bij me had, want ik moest nog veel lessen volgen en wou niet doorweekt aankomen op school.

Aan het einde van mijn dag besloot ik om nog even langs de Primark te gaan om sokken te kopen. Ik pakte de bus van lijn 7 en stapte uit bij de Westerhaven. Het regende nog steeds en weer was ik blij dat ik een paraplu bij me had. Toen ik naar rechts keek, zag ik een oude man worstelen in de regen. Hij had groene leren schoenen aan met een slangenprint. Ook droeg hij een nette jas.

‘Hey meneer,’ zei ik tegen hem, ‘onder mijn paraplu is ook nog plek voor u!’ Meneer kwam snel dichterbij mij. En daar liepen we dan. Met zijn tweeën onder mijn paraplu. De man was erg blij, ondanks dat ‘ie doorweekt was.

‘Wat bent u toch vrolijk,’ zei ik tegen de man. ‘Ach ja,’ zei hij, ‘als je geen zon kunt vinden, wees dan zelf het zonnetje.’