Reportage

Blijf in gesprek

Floor is coördinator van de werkgroep Geloof en Religie bij het COC, en schrijft columns voor de Gaykrant. Ze heeft een eigen adviesbureau*) met als missie het gesprek op gang te brengen over seksuele oriëntatie en genderdiversiteit binnen geloofsgemeenschappen. Ze gaat in gesprek met de kerken en voert individueel gesprekken met mensen die worstelen met hun seksuele oriëntatie in combinatie met het geloof.

Dit onderwerp heeft haar aandacht sinds jaren geleden een vriend van haar door zijn (orthodox gelovige) vader in elkaar geslagen werd omdat hij uit de kast kwam, waarna hij zelfmoord pleegde.

Niet-gelovig

“Ik ben zelf niet gelovig. Ik geloof in mezelf en daar heb ik het al moeilijk genoeg mee. Religie heeft wel iets moois. Ik zie dat mensen er kracht uit halen. Voor veel mensen is het een drempel minder dat ik niet bij een kerk zit.”

Extravagante mensen

“Respect, hoor en wederhoor en dialoog zijn de drie speerpunten. Het gaat erom dat je elkaar ziet, dat je erkent dat die ander er is. Sommigen kerkbezoekers zijn bang dat de kerk verloedert wanneer kerkleden openlijk homoseksueel zijn.  Omdat ze het beeld van de Pride in het hoofd hebben denken ze dat er allemaal extravangante mensen de kerk binnen komen als ze het allemaal maar toelaten. ‘Maar’ zeg ik dan ‘er varen ook heilige bootjes mee en de meeste homoseksuelen zul je niet als zodanig herkennen.’ Kerken hebben ook moeite met homoseksualiteit vanwege teksten uit de Bijbel, maar je moet juist over deze teksten met elkaar in gesprek gaan.”

Denigrerend

“Ik ga niet naar de kerken om ze van hun geloof af te helpen. ‘Ik kom hier om je iets vertellen’ zeg ik tegen ze. Over hoe het bijvoorbeeld is voor mensen die in transitie zitten. Mensen denken daar vaak heel simpel over maar het is een heel proces, ook psychisch. Dit wordt onderschat en ik leg dan uit hoe het zit. Ook vraag ik ze om zich een voorstelling te maken van hoe het voelt als er denigrerend over homo’s wordt gepraat”.

Buitengesloten

“Sommige kerkgemeenschappen negeren mensen die uit de kast zijn gekomen. Ze sluiten ze buiten of kijken ze met de nek aan. Het komt voor dat mensen die altijd vrijwilligerswerk deden voor de kerk ineens niet meer gevraagd worden als ze uit de kast zijn gekomen. Het moet niet zo zijn dat mensen het gevoel hebben dat ze niet welkom zijn in de kerk. En ik vind het schandelijk als de persoon die uit de kast komt een foldertje krijgt met informatie over waar ze zich kunnen laten genezen.”

Luisteren

“Ik spreek veel mensen uit de lhbti-gemeenschap die worstelen met de kerk. Ik laat ze vooral hun verhaal doen, goed luisteren is heel belangrijk. Het kan zijn dat de persoon er niet mee naar buiten durft te komen omdat hij denkt dat de kerk dat niet wil. Terwijl de kerk misschien heel open is van ‘Je bent welkom, het maakt niet uit’. Ligt de kerkenraad dwars of is het zijn eigen beleving? Daarom is het gesprek ook zo belangrijk. Als de kerk het niet accepteert stappen sommigen van hun geloof af, anderen willen graag in de kerk blijven en dat maakt het lastig.”

“Erkennen dat de lhbti gemeenschap bestaat is soms lastig voor kerken. We moeten goed beseffen dat homoseksualiteit pas 31 jaar geleden van de lijst van geestesziektes is geschrapt door de World Health Organization. Bij genderdysforie(trans) is dit nog maar sinds 2017.

Twee jaar geleden werd door een aantal predikanten de Nashville verklaring getekend. Ik had een paar mooie gesprekken met enkele ondertekenaars. Waar mijn inziens bij deze predikanten de pijn zit is dat de inhoud van de Nashville verklaring deel uitmaakt van hun identiteit. Dit geloven ze al jaren, generaties lang. Zij hebben echter het gevoel dat zij hun identiteit niet mogen hebben. Daar zit wrijving.

En er is best wel wat veranderd in de afgelopen jaren, maar de kerken vinden dit vaak te snel gaan, en de mensen uit de LHBTI+ gemeenschap gaat het eigenlijk te langzaam. Want op hun beurt voelen zij zich door de kerk vaak niet erkend in hun identiteit.

In gesprek

“Je kan hier alleen uitkomen door met elkaar in gesprek te blijven gaan. Je kan de kerken niet veranderen door buiten met een regenboogvlaggetje te zwaaien. Als je er hard er tegenin gaat zetten ze al snel de hakken in het zand en dat wil je juist niet hebben. Mensen zijn eigenlijk altijd bereid om met je in gesprek te gaan als je ze op een respectvolle manier benaderd. Ik wil mensen graag begrijpen in hun keuzes, en de meeste mensen willen dit heel graag uitleggen.”

*) Zien   https://www.lhbtzien.nl/adviesbureau-zien/missie-en-visie