Verhaal

Maar hoe zit het dan in Groningen?

LGBT-emancipatie heeft nog een lange weg te gaan, zelfs in Nederland beginnen we achter te lopen, terwijl het overgrote deel vaak het tegenovergestelde denkt. Inmiddels is Nederland van de eerste naar de dertiende plaats gegleden op de lijst van LGBT-emancipatie. Werk aan de winkel dus. Als transgender merk ik ook wel het een en het ander. In de Randstad voel ik me toch sneller onveilig als ik naar een concert ga of ’s avonds over straat loop. Inmiddels leest menig mens mij als man, maar ik heb nog wel feminiene trekjes (die ik met alle liefde omarm). Dit zet anderen op het verkeerde been, waardoor ze niet precies weten in welk hokje ze mij moeten plaatsen.

Ben je Homo?

Dit zorgt vaak voor schuine blikken waar ik me totaal niet comfortabel bij voel. “Ben je homo?” is een vraag die ik wel eens krijg. Eerlijk gezegd weet ik daar zelfs niet eens het antwoord op, maar ik vind vrouwen over het algemeen interessanter als potentiële partner. Aan dit soort vragen merk je vaak wel welke intenties iemand heeft, vooral uit de toon kan je heel wat opmaken. Als ik bijvoorbeeld een negatieve reactie krijg, probeer ik na te gaan of ik alleen word beoordeeld of dat ik me moet klaarmaken voor een hoek van links. Soms stellen mensen ook vragen aan mij uit pure nieuwsgierigheid “Welke operaties heb je allemaal gehad dan?” is een die ik regelmatig krijg. Niet heel netjes om dat te vragen, maar als je enige intentie nieuwsgierigheid is kan ik er nog wel goed op inhaken. “Maakt dat uit? Ben ik anders geen man?” is een antwoord wat ik maar al te graag geef. Vervolgens komen er dan allemaal interessante excuses om er maar achter te komen hoe mijn genitaliën er uit zien.

“Maar wij zijn er heel open over hoor”

Ik vind het altijd zeer vermakelijk om mensen in die ongemakkelijke positie te zetten, omdat ze dan door hebben dat wat ze vragen eigenlijk ontzettend fout is. Het mooiste antwoord wat ik heb gehoord was van een ouder homoseksueel stel op de Gay Pride in Amsterdam “Oh, wil je geen antwoord geven? Maar wij zijn er heel open over hoor.” Aardig bedoeld, maar als ik aan een wildvreemde ga vragen hoe hun penis of vagina er uit ziet, of ze toevallig gesteriliseerd zijn of dat ze eventueel aan hun andere geslachtskenmerkende lichaamsdelen geopereerd zijn, dan zal ik zeker uitgemaakt worden voor een creep of, in het ergste geval, een aangifte aan mijn broek krijgen  voor seksuele intimidatie. Waarom is het dan wel normaal om dat aan transgender personen te vragen?

Groningen

Van vrienden en familieleden uit de Randstad krijg ik nog wel eens de vraag “Hoe zit het in Groningen dan [met de emancipatie]?” Veel mensen die niet uit deze omgeving komen hebben vaak het idee dat de Stad een grotere versie is van een plattelands dorp, met boerenkinkels en een conservatieve mentaliteit. Dan vertel ik dat ik inderdaad een groot  verschil merk tussen de emancipatie in Groningen en de rest van Nederland, waarop ik uit hun blik vaak enige trots opmerk. “Ja het lijkt me ook vrij lastig om daar te wonen met die conservatieve boeren.” Als ik vervolgens uitleg dat ik me veel veiliger en vrijer voel in Groningen vanwege de jonge leeftijd en open cultuur, staan ze met hun mond vol tanden.

Minder haantjes gedrag

Groningen is een van de steden met de jongste gemiddelde leeftijd van Nederland (36 jaar) en dit is misschien een van de oorzaken van de acceptatie richiing LGBTers. Veel Stadjers hebben een open blik en zijn sociaal ingesteld. De meeste uitgaansplekken zijn een veilige omgeving voor mensen zoals ik. Wat ik in de Stad ook opmerk is dat hier minder haantjesgedrag heerst dan in de Randstad, mensen letten hier op elkaar en willen dat iedereen het gezellig heeft. Misschien komt dat ook doordat Groningen een minder anonieme stad is, waardoor je je veel meer op het geluk van een ander richt in plaats van dat van jezelf. Er heerst hier veel meer een wij-cultuur. Ik ben regelmatig in gesprek geweest met wildvreemden of haakte aan bij een groep mensen die ik totaal niet kende omdat het gezellig was en ik me veilig voelde. Dat zijn de leukste avonden. Mensen zijn hier makkelijk benaderbaar en hebben minder snel een oordeel.

‘Hoe was het voor jou?’

De vragen die ik in Groningen krijg zijn vaak “Hoe was het dan voor jou?” of “Hoe reageerde je familie?”. Vragen die veel humaner zijn en rekening houden met jou als persoon. Soms krijg ik van wat oudere generaties nog wel een vraag die op nieuwsgierigheid duidt. Als ik dan aangeef dat het niet heel netjes is om dat te vragen, bieden ze hun excuus aan en gaan ze over op een ander onderwerp. Zonder zichzelf in allerlei bochten te wringen om er toch maar achter te komen wat er in mijn broek zit. Nee, de enige vormen van intimidatie die ik in Groningen heb meegemaakt waren vooral van dronken toeristen. Maar dat maakt niet uit want die zullen toch nooit Stadjers worden.