Reportage

Lara’s gesprekken met stadjers – Milan

Vroeger had ik een klein speelgoedhondje met zachte witte haartjes, een halsband en een roze hondenlijn. Aan die lijn zat een klein vierkant knopje. Als ik dat knopje van off naar on schoof, blafte het hondje en maakte hij een salto. Heel snel. Alsof het niets was. Ik kon er maar niet genoeg van krijgen. Aan precies dat hondje denk ik vaak als ik Milan zie. Milan kan ook salto’s maken. Gewoon zo maar op een strand bijvoorbeeld. Hij heeft alleen geen halsband met lijn. En dat is ook maar beter zo.

Ik leerde Milan jaren geleden kennen tijdens een fotoshoot van zijn toenmalige dansgezelschap. Ik assisteerde Niels, mijn goede vriend en fotograaf, wat niet meer inhield dan dat ik wat met een flitsset stond te klooien.

Mijn oog viel al snel op een beweeglijke jongen met pretogen. Half ontbloot en met zijn been in zijn nek poseerde hij voor de camera. Ondanks die onmogelijke houding leek het alsof hij daar zo uren had kunnen liggen. Ik was hier, als hark van één meter tachtig, diep van onder de indruk. Diezelfde dag raakten we aan de praat en sindsdien heb ik er een ontzettend leuke en lenige vriend bij.

Vandaag heb ik met Milan afgesproken in de stad voor een kopje koffie en een wandeling. Als ik de drukke croissanterie binnenloop zie ik hem al zwaaiend staan. “Ik heb er nu alweer een zooitje van gemaakt.” zegt Milan als hij naar zijn tafeltje wijst. Op het tafeltje staat een halfvol glas water met een grote plas er omheen. “Misschien kan je de volgende keer maar beter een kommetje water bestellen.” zeg ik. Milan vindt het een goed idee.

Met onze kartonnen kopjes coffee-to-go in de hand lopen we door de binnenstad. Het is een drukke dinsdagmiddag. “Ik ging nou juist naar Groningen voor de rust.”, zegt Milan terwijl we wachten tot we kunnen oversteken. Vroeger woonde Milan in Arnhem waar hij op z’n zachtst gezegd een turbulente schooltijd had. “Ik denk dat ik gewoon niet wist wat ik wilde doen. En ik liet me al helemáál niet vertellen wat ik moest doen.”

Gelukkig vond Milan zijn weg in het dansen. “Ik was altijd al wel een performer. Als klein jongetje vond ik het heerlijk om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik trok gekke bekken, was dol op verkleden en verfde mijn haar in alle kleuren.” In 2015 deed Milan auditie voor de Poetic Disasters Club, de juniorclub van het dansgezelschap Club Guy & Roni in Groningen, en werd aangenomen. Twee jaar lang danste Milan in verschillende voorstellingen door het hele land.

Na dit junior-traject startte hij samen met een paar bevriende dansers zijn eigen performance-collectief met de mysterieuze naam Teddy’s Last Ride. En hoewel Milan nog steeds dol is op dit collectief besloot hij recentelijk toch om eruit te stappen. “Ik voel dat ik andere dingen wil doen en dat kan ik niet negeren.” Die andere dingen zijn er genoeg. Zo werkt Milan momenteel als choreograaf bij het theaterproject Aan de Andere Kant en reist hij in oktober naar Istanboel om daar als invaller mee te dansen in een voorstelling.

Het lijkt mij heerlijk om zo te kunnen dansen als Milan. “Het is moeilijk uit te leggen hoe het voelt om te dansen. Als het goed gaat dan ga ik helemaal op in de flow van de dans.” Opgaan in iets en uit je hoofd stappen. Het klinkt fantastisch. “Maar ik ga niet altijd op in de dans hoor. Ik denk ook wel eens aan de boodschappen die ik nog moet doen of ik ben bang dat ik de passen niet meer weet.”

Als we weer teruglopen naar onze fietsen maken we nog even snel een foto. “Ja, we gaan samen op de brug! Dan zijn we net zo’n toeristenstelletje.”, zegt Milan. Eventjes heb ik hem dan vast. Mijn speelgoedhondje. Een salto maakt hij deze keer niet. Maar leuk gespeeld hebben we wel.